Prawdziwa ufność

Jeżeli Pan ma w nas upodobanie, to wprowadzi nas do tej ziemi i da nam tę ziemię, która opływa w mleko i w miód.
4. Księga Mojżeszowa 14,8

Zacytowany dzisiaj fragment Biblii przedstawia, w jaki sposób Jozue i Kaleb przemawiali do ludu, gdy dziesięciu pozostałych wywiadowców rozpowiadało wśród Izraelitów złe pogłoski o ziemi obiecanej. Lecz ci dwaj mężczyźni widzieli ziemię wiarą, w której stali się ludźmi odwagi i siły. Żyli w świetle, podczas gdy prawie cała reszta była otoczona ciemnym cieniem niewiary. Jakież wielkie przeciwieństwo! Przykład ten obrazuje nam rozbieżności, odczuwalne nawet wśród dzieci Bożych. Zawsze znajdą się tacy, którzy wprawdzie posiadają nowe życie z Boga, ale z powodu niewiary nigdy nie potrafią oprzeć się całkowicie na objawionej woli Bożej. Zawsze są pełni wątpliwości i obaw, wciąż otoczeni chmurami; ciągle widzą tylko ciemność i cień. Spoglądają na siebie, swoje otoczenie i trudności. Są niezdolni, aby mieć radosną ufność i odwagę wiary, cechy, które powinny mieć prawdziwy chrześcijanin.
Chrześcijanin powinien zawsze być w stanie wysławić Pana, cokolwiek by się nie stało. Kto ufa żywemu Bogu, ten nie buduje na piasku, a Bóg wszystko spełni, co obiecał. To dlatego Jozue i Kaleb byli jedynymi, którzy weszli do ziemi obiecanej. Pan czci tych, którzy Mu ufają (por. 1. Sam. 2,30). Oni ufali swojemu Panu i nie zostali zawstydzeni.
Obyśmy i my teraz wierzyli ze zdecydowanym zaufaniem, gdyż sam Bóg jest naszym pomocnikiem! Równocześnie powinniśmy sami osądzić tę smutną niewiarę w naszych sercach, która niegdyś sprowadziła tak wiele cierpień, barier i niesławy na Izraelitów. Niech Bóg zachowa nas od "złego niewierzącego serca" (Hebr 3,12)! Te dawne wydarzenia są przecież dla nas przykładem i zostały spisane dla naszego pouczenia!